Wanneer ik hoogbegaafden vertel dat ik mijn coaching meer in groepsverband aanbied, krijg ik vaak opgetrokken wenkbrauwen. Een hoogbegaafde in een groep?!?
Ik begrijp die reactie ergens wel. Voor veel hoogbegaafden is deelname aan een groepstraining op z’n zachtst gezegd een behoorlijke uitdaging. Het tempo van de gemiddelde training ligt voor hen te laag, de theorie biedt niet de gewenste diepgang en bovendien wordt alles razendsnel ‘eigen gemaakt’. Rollenspellen slaan bij de meeste hoogbegaafden ook al niet aan, omdat ze moeite hebben met negeren dat het door een ‘acteur’ in scène wordt gezet.
Veel hoogbegaafden richten zich tijdens een training dan maar op het ‘helpen’ van andere deelnemers of op de gezellige overnachting of de lekkere koffie. Om zelf vervolgens onvoldoende geïnspireerd naar huis terug te keren; een illusie armer.
Hoe anders is dat in de training Persoonlijk Leiderschap bij Hoogbegaafdheid.
“Lang geleden dat ik zo ‘aan’ heb gestaan” verzuchtte een van de deelnemers laatst. Hij keek er erg blij bij.
Het hoge tempo, het gegeven met louter andere hoogbegaafden samen te zijn (snel, complex, intens en creatief) maakt dat de training een heel andere ervaring biedt dan gebruikelijk. Waarmee je de ruimte kan voelen om dingen te zeggen die je mogelijk normaal voor jezelf houdt. Simpelweg omdat de kans dat anderen in de groep echt begrijpen wat je zegt of wellicht zelfs hetzelfde aan het denken waren, zoveel groter is dan je gewend bent.
In het kort: inderdaad, aanvankelijk wil geen enkele hoogbegaafde in een groep, maar eenmaal in een groep met andere hoogbegaafden willen ze er niet meer uit. Hoe tof is dat…!!
